Twórczość Ai.

Aisha

Tak, piszę opowieść. Proszę nie zrażać się przez prolog, gdyż pisałam go bez weny i 'na odwal się'.

Prolog.

Drzewa okryte wielobarwnym kwieciem delikatnie uchylały się pod ciężarem wiatru. Szelest liści oraz pohukiwania sów wypełniały las, niczym piękny śpiew natury. Wielka tarcza księżyca oświetlała niewielką polanę swym srebrnym blaskiem. To właśnie dziś była najpiękniejsza noc ze wszystkich. Przez niektórych mieszkańców tej krainy nazywana 'Nocą Pełnego Księżyca', przez innych zaś po prostu pełnią. Ludzie wierzyli, że w ten czas zdarzają się cuda w całej krainie. Ale nikt nie spodziewał się, że tym razem cudem będzie... dziewczyna.
Nagle po lesie rozniósł się odgłos łamanych gałązek, informujący o czyimś nadejściu. Po chwili spośród drzew wyłoniły się trzy zakapturzone postacie w długich pelerynach. Sunęły po trawie przed siebie, aż w końcu stanęły na samym środku polany. Pierwsza istota odwróciła się do swych towarzyszy. Spod jej kaptura wyrastały pojedyncze kosmyki srebrnych włosów, pozaczepiane o długi, nieco haczykowaty nos.
- Idealna noc do teleportacji... - Powiedział srebrnowłosy rześkim tonem. Był on optymistycznie nastawiony do całej tej sprawy, nie wiedząc, że wszystko niedługo się pokomplikuje...
- Jesteś pewien, że to właśnie tam masz się udać? - Wycedził drugi osobnik ochrypłym głosem. Wyglądał on przerażająco, gdyż w cieniu jego kaptura świeciły złote oczy z cienkimi źrenicami jak u kota.
- Oh, więcej optymizmu! - Odezwała się ostatnia osoba dziewczęcym głosem i z rozmachem poklepała złotookiego w ramię. Tamtemu chyba się to nie spodobało, bo wymamrotał coś gniewnie pod nosem.
- Uspokój się... - Srebrnowłosy zwrócił się do niego, kładąc swoje stare dłonie na jego barkach. - Ona ma rację, potrzebujesz więcej optymizmu. - Po głosie można było poznać, że się uśmiechnął.
- Bardzo śmieszne. - Wychrypiał w odpowiedzi i wywrócił oczami, jakby był już tym wszystkim zmęczony i znudzony. - Przepowiednia brzmi:

Osobę, która tą krainę uwolni od zła,
W najdalszym świecie trzeba szukać.
Gdy jej stopa stanie na tych ziemiach,
Ryk bestii rozniesie się po tutejszych terenach.
Odnaleźć ją można w przeciwieństwie,
Błąd popełnicie szukając w podobieństwie.

Równie dobrze możemy szukać na Korissie, gdyż tam rzeczywiście żyją bestie. Zauważ, że na ziemi nie ma żadnych potworów. - Stwierdził uparcie, błyskając nerwowo złotymi oczami. Był niezwykle upartą osobą. Męczył ich już od ponad roku.
- Ile razy mam ci powtarzać, że jestem pewny w stu procentach? - Zapytał promiennie staruszek, zabierając ręce z jego barków i zaczął czegoś szukać pod płaszczem. - Korissa jest podobna do naszego świata, Verony, właśnie pod względem stworów. Szukając tam popełnimy błąd, jak mówi wspomniana przez ciebie przepowiednia. - Wytłumaczył mu, wyciągając woreczek, w którym coś cicho zaszeleściło.
- Dobrze wiesz, że błąd może nas kosztować zbyt wiele! - Zawarczał złotooki, robiąc gwałtowny krok do przodu. Kaptur zsunął się z jego głowy, ukazując bladą twarz chłopaka. Miał kruczoczarne włosy ułożone w artystyczny nieład. Zacisnął pięści, gapiąc się na starca.
- Przestań... Nie słyszałeś? Jest wszystkiego pewny. Zaufaj nam. - Odezwała się trzecia postać, która od jakiegoś czasu siedziała cicho. - I nie ściągaj kaptura! Mogą nas śledzić... - Dodała ciszej, jakby się bała, że ktoś ją usłyszy.
- Phi! Wyczułbym ich już dawno, gdyby za nami szli. - Powiedział aroganckim tonem, rozluźniając mięśnie. - Obyście się nie mylili. - Dorzucił niedbale i odszedł na bok, zakładając z powrotem kaptur.
- Nie bądź taki pewny siebie. - Wtrącił staruszek tajemniczo. - Jest zaklęcie, które sprawia, że dany zapach przestaje być wyczuwalny nawet dla najlepszych z twojego rodzaju. - Ciągnął, rozwiązując woreczek. - Założę się, że czarodziej, służący temu tyranowi, Zendrusowi, je zna. - Okazało się, że w woreczku znajdował się jakiś proszek o blado - zielonej barwie.
- Pff... - Mruknął chłopak, gapiąc się na niego z obojętnością.
- Ja już będę się zbierał. W końcu mam ważną misję do wypełnienia. -Srebrnowłosy wypiął dumnie pierś. - Pamiętajcie, żeby nie oddalać się od wioski pod moją nieobecność. - Ostrzegł ich troskliwym głosem.
- Będziemy tęsknić. - Dziewczyna podeszła do niego i delikatnie go objęła. - Żegnaj. - Powiedziała smętnie i stanęła obok chłopaka.
- Ta... Żegnaj. - Mruknął ponuro złotooki.
- Do zobaczenia! - Odpowiedział pospiesznie starzec. Wymruczał pod nosem jakieś zaklęcie i sypnął proszkiem przed siebie. Pojawił się teleport podobny trochę do czarnej dziury. Starzec nad niczym się nie zastanawiając wskoczył do niej i po chwili zniknął. Ot rozpłynął się w powietrzu.
- Ciekawe jak wygląda ta cała 'Dragonlady', prawda? - Wymruczała dziewczyna, zerkając na złotookiego. Westchnął głęboko, jakby mówił: 'Dlaczego nie zabrał jej ze sobą?'.

I jak? ;3

Kadajna

Mi się bardzo podoba twoja opowieść.

Aisha

Dziękuję :3
Pierwszy rozdział już od dłuższego czasu jest zrobiony, jednak nie chce mi się go przepisywać na komputer. Czemu przepisywać? Gdyż mam go napisanego w zeszycie. Normalnie to piszę na kompie, ale byłam u babci i nie miałam dostępu do chociażby klawiatury ;o

Satrina

No no fajnie. Ja też piszę opowiadanie.

Shinra

Podoba mi się i to bardzo! Gratuluję twórczości!